Çocuk yetiştirme ve annelik için neler olmalı, nasıl yapılmalı gibi uzayan bir liste çıktı karşımıza. Yanlışlar ve doğrular, yapılması gerekenler ve yapılmaması gerekenler. İyi ve kötü bir anne; yeterli ve yetersiz bir anne arasında gidip gelmeli bir furyaya dönüştü bu işler. İyi ve yeterli annenin özellikleri, yapması gerekenler ve kesinlikle yapmaması gerekenler çıktı ortaya bir bir. Bu olması gereken liste zaman zaman değişebiliyor da tabi. Süper dadı, ceza köşeleri, bir oyuncak alma kuralı, asla taviz vermemeler, onu dinlemeler... Bir ara helikopter ebeveyn, helikopter anneler diye bir şey çıktı ayrıca her şeyi takip eden, kovalayan ve çocuğun üstünde sürekli takip eden bir model. Yıllarca çocuğun her şeyinden haberdar olmaları söylendi annelere. Ama işin ucu kaçtı sonunda. İsimleri helikoptere döndü. Bundan kaçınılması söylendi tekrardan. Bu söylemler böyle sürüp gidiyor işte. Anneliğin nasıl yapılması gerektiğini dinledikçe bir şeylerin ucu kaçacak, anne kendini yetersiz ve suçlu hissetmeye devam edecek. Sonunda çocuğuna nasıl davranacağını bilmeyen, yetmeyen sınırların bozulduğu ebeveyn çocuk ilişkisine dönecek olay ve dönüyor da…
“Ben çocuğumla arkadaş gibiyim” cümleleri ortalıkta geziyor. Çocukların ebeveyn arkadaşlığına ihtiyacı mı var sizce yoksa nerde durması gerektiğini bilen bir ebeveyne mi? Teknoloji iyice çığırından çıkardı tabi işleri. Daha da zorlaştı aileler ve özellikle anneler için. "Ama çok akıllı hocam benim çocuğum. Telefonda benim yapamadığım şeyleri yapıyor." cümlelerini hepimiz duyuyoruz. Yapacak yapıyor da ama sadece senin çocuğun değil. Devir öyle bir devir. Çağ teknoloji çağı.
İşin özü her anne, her çocuk ve her aile kendine özel. Dinamikleri birbirinden çok farklı herkesin. Bu yüzden herkesin anneliği kendine. Anneliğin doğuştan verilen bir takım özellikleri olsa da sonradan öğrenilen kısımları var. Annelik kurallarla yapılmaz. Sevgiyle ve güvenilir bir ilişkiyle yapılır annelik. Çocuğun ihtiyaç duyduğu ebeveynlikle.
Şimdi diyeceksiniz ki "Ne yapalım o zaman?" Haklısınız.
Her duyduğunuza, her okuduğunuza ve her dinlediğinize anneliğinizi uydurmaya çalışmayın. Olduğunuz haliniz ile eksik olduğunuz yönleri geliştirmeye çalışabilirsiniz. Kendinizi ve çocuğunuzu kalıplara sokmaya uğraşıp durmayın. Siz farklısınız, çocuğunuz da farklı. Siz özelsiniz, çocuğunuz da özel. Takıldığınız yerler, eksik yönleriniz, yetmediğiniz zamanlar olabilir, olacaktır da. Kendinizi, çocuğunuzu ve biricikliğinizi iyi dinleyin, fark etmeye çalışın. Çocukların en çok sevgi ve güven veren, yüzü gülen, mutlu ebeveynlere ihtiyacı var. Herkesin anneliği özel ve kendine.
Ama gerektiğinde bir uzmana danışmayı da ihmal etmeyin!
Sevgiyle.
